Eλεγχόμενη χρεοκοπία και έξοδος απο το ευρώ ή ελεγχόμενη χρεοκοπία εντός του ευρώ?
Τάδε έφη ο μεσιέ Ρουμπινί προσφάτα στους financial times. Ειδικότερα αναφέρει, «Η Ελλάδα θα πρέπει να ξεκινήσει μία διαδικασία ελεγχόμενης πτώχευσης, να εγκαταλείψει εθελοντικά το ευρώ και να επιστρέψει στη δραχμή».
Προφανώς ο Ρουμπινί δεν έχει ξεκαθαρίσει καλά στο μυαλό του οτι μια ελεγχόμενη χρεοκοπία θα σήμαινε και στήριξη κάποιας χώρας απο το ΔΝΤ, ΕΚΤ και χωρών της ΕΕ.
Για την χώρα μας ουσιαστικά το καθεστώς της ελεγχόμενης χρεοκοπίας σημαίνει οτι η Ελλάδα μεταφέρει το ελληνικό δημόσιο χρέος από τα χέρια ιδιωτών δανειστών, τους οποίους μπορούσαμε πολύ πιο εύκολα να κουμαντάρουμε, χωρίς ταυτόχρονα να χάνουμε καθόλου από την Εθνική μας Κυριαρχία (αφού τα πλήρη δικαιώματα της διακυβέρνησης της χώρας θα ανήκαν στην Ελληνική κυβέρνηση), στα χέρια του ΔΝΤ της ΕΚΤ και των επιμέρους χωρών της ΕΕ, και μάλιστα με την υπογραφή ταυτόχρονα συμβάσεως, δηλαδή του γνωστού μνημονίου (θυμάστε πιστεύουμε ποιοι ακριβώς το ψήφισαν). Αυτό που τελικά όμως έγινε, εκτός από σταδιακή ελεγχόμενη χρεοκοπία, μεταβιβάζει ταυτόχρονα, μέσω του μνημονίου, μεγάλο μέρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων σε ξένα κέντρα λήψεως αποφάσεων και μετατρέπει τις από εδώ και πέρα ελληνικές κυβερνήσεις σε υπαλλήλους των ξένων αυτών κέντρων.
Μέχρι στιγμής το χρέος της χώρας ήταν προς ιδιώτες (τράπεζες κ.λπ.) οι οποίοι είχαν αγοράσει ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου, χωρίς καμία απολύτως σύμβαση με το Δημόσιο και με μόνη την υπόσχεση του Ελληνικού Δημοσίου ότι κατά το χρόνο λήξεως του ομολόγου θα πληρωθούν το κεφάλαιο και οι τόκοι του, σύμφωνα με το επιτόκιο αγοράς του. Επομένως, είτε υπάρχει η εθνική οικονομική ευρωστία οπότε πληρώνονται κανονικά τα ομόλογα προς τους ιδιώτες δανειστές είτε όχι, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της χώρας μας, οπότε υπάρχει πρόβλημα.
Στο πρόβλημα αυτό η χώρα μας είχε να επιλέξει μεταξύ δύο λύσεων. Την άμεση χρεοκοπία ή την ελεγχόμενη χρεοκοπία. Ειδικότερα:
1) Είτε θα επέλεγε την άμεση χρεοκοπία, δηλαδή παύση πληρωμών και επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με τους ιδιώτες δανειστές, κάτι όμως που κατά πάσα πιθανότητα θα σήμαινε έξοδο από το ΕΥΡΩ, επάνοδο στη δραχμή και υποτίμηση του νομίσματος για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα, είτε,
2) Θα επέλεγε την ελεγχόμενη χρεοκοπία, δηλαδή το μηχανισμό στήριξης (ΔΝΤ, ΕΚΤ, κλπ), την οποία τελικά επέλεξε.
Ποια είναι τα οφέλη αυτής της ελεγχόμενης πτώχευσης;
Α) Κερδίζουμε χρόνο, αλλά για ποιο σκοπό ακόμα κανείς δεν γνωρίζει (αν μετά την λιτότητα δούμε λίγο φως έχει καλώς τότε).
Β) Γλιτώνουν μεγάλες ζημιές ελληνικές και ξένες τράπεζες και κάποιοι ιδιώτες που έχουν ελληνικά τοξικά ομόλογα στα χέρια τους.
Γ) Παραμένουμε στο ΕΥΡΩ, το οποίο όμως με τη σειρά του φαίνεται να "ξεθωριάζει" την όποια ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας (θα δείξει μέχρι το επόμενο εξάμηνο). Ο Παπανδρέου εξάλλου είναι υπέρμαχος της ανταγωνιστικότητας μέσω μεγάλων επενδύσεων και ανάπτυξης (Ο Stiglitz δήλωσε και αυτός το ίδιο).
Δ) Διατηρείται η αξία και η ακεραιότητα των καταθέσεών μας στις τράπεζες (το σημαντικότερο και βασικότερο).
Υ.Γ. Καταλάβατε κε Ρουμπινί ή να τα ξαναπω ??? άλλο ελεγχόμενη χρεοκοπία εντός ευρώ και άλλο άμεση χρεοκοπία και αποχαιρετισμός του ευρώ.
Λ. Μπαζιωτόπουλος
